Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia w Proszowicach w latach 1928-2004 - odcinek 13
 |
widok na dom sióstr w Proszowicach od ul. Ojca Rafał, październik 2009
(fot. zbiory IKP) |
Proszowice, 16-04-2020
odcinek 13
Praca pozalekcyjna
Dom zakonny w Proszowicach był zawsze otwarty dla dzieci i młodzieży. Do klasztornej furty pukały dziewczęta zainteresowane życiem zakonnym, te które szukały drogi własnego powołania, chciały pogłębić swoją wiarę lub były zaangażowane w pracę parafialnego KSM-u. Przychodziły na rozmowy, adorację Najświętszego Sakramentu, modliły się za Kościół, Ojczyznę i powołania do wyłącznej służby Bogu.
Pod kierunkiem Sióstr przygotowywały akademię maryjną na Uroczystość Niepokalanego Poczęcia. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia i Zmartwychwstania Pańskiego Siostry razem z młodzieżą odwiedzały chorych w tutejszym szpitalu, wspólnie przygotowywały i roznosiły dary ubogim w parafii, wyjeżdżały z nimi na dekanalne spotkania i pielgrzymki do różnych sanktuariów. Organizowały wyjazdy z dziećmi do Krakowa na Jasełka i misteria Męki Pańskiej przedstawiane przez księży Salezjanów. W okresie ferii zimowych i wakacji pomagały w prowadzeniu rekolekcji oazowych w Zakopanem, Międzybrodziu Bialskim, Jabłońce i Babicach.
Siostry dużo czasu poświęcały pracy z dziećmi. Przygotowywały z nimi Jasełka, wieczory kolęd, inscenizacje i przedstawienia. Okazją ku temu były Święta, obecność w parafii Księdza Biskupa, spotkanie ze Świętym Mikołajem, imieniny księży. Dzieci włączane były do czynnego udziały we Mszy świętej i nabożeństwach. Pod kierunkiem Sióstr przygotowywały i prowadziły liturgię słowa.
W okresie Bożego Narodzenia prowadziły adoracje "żłóbka", w Wielkim Tygodniu, w wyznaczonych przez Siostry katechetki godzinach przychodziły do kościoła, modliły się i adorowały Najświętszy Sakrament wystawiony w ołtarzu Grobu Pańskiego. W okresie Wielkiego Postu szczególnie zwracały uwagę dzieciom na Chrystusa cierpiącego w ubogim człowieku i zachęcały do pomocy. W 1979 r. zorganizowały pomoc dla misji pod hasłem "Pomogę Ci Jezu modlitwą i ofiarą". Dzieci, które zobowiązały się do modlitwy - w tym wypadku do uczestnictwa w Drodze Krzyżowej w każdy czwartek i składały ofiary pieniężne na misje, zapisywały swoje nazwiska na afiszu, który przypominał podjęte dzieło i cel.
 |
1945, z lewej ks. Stanisław Bomba, z prawej s. Zdzisława Ślusarczyk
(źródło: zbiory Sióstr "Duchaczek" z proszowickiego Domu) |
Siostry założyły wśród dzieci Kółka różańcowe, Misyjne Koło Dzieci i wspólnotę Dzieci Maryi, prowadziły dla nich spotkania formacyjne a przez modlitwę i czyny włączały w życie Kościoła powszechnego. Na spotkania zapraszały Siostry misjonarki, które przybliżały dzieciom sytuację na misjach. Solidarność z dziećmi misji wyrażały wspólnymi dziełami: akcją "Mydło i środki czystości dla misji" czy misyjnym kolędowaniem. Zebrane w ten sposób dary materialne i ofiary pieniężne wysyłały do Sudanu i Burundii.
Udział w życiu kościoła powszechnego
Zgromadzenie nasze jako żywa cząstka Kościoła w szczególny sposób powinno się zespalać z jego życiem. Zainteresowanie Sióstr sprawami Kościoła lokalnego i powszechnego nie wynikało tylko z obowiązku wierności Konstytucjom Zgromadzenia. Troska o dzieło mające swój początek i źródło w Bogu jest wpisane w naturę chrześcijańskiego powołania. Tym bardziej więc powołania zakonnego. Szczególna więź łączyła Siostry z pasterzami Kościoła, których wspierały codzienną modlitwą wypraszając potrzebne łaski w posłudze owczarni Chrystusowej. Modliły się za ich życia i po śmierci.
Gdy 28 maja 1981 r., w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego radio podało informację o śmierci Ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, Siostry duszę zmarłego polecały Bogu w modlitwie indywidualnej i wspólnotowej a w kaplicy zakonnej odprawiona została Msza święta o szczęście wieczne dla niego. Dwie Siostry: siostra przełożona [Aniceta Belniak] i siostra Hanna Mazur pojechały do Warszawy aby uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych zwierzchnika Kościoła Polskiego, pozostałe łączyły się duchowo dzięki transmisji telewizyjnej.
Siostry pilnie też słuchały radia watykańskiego i tą drogą pozyskiwały informacje dot. bieżących spraw Kościoła, także polskiego. Jedną z nich była wiadomość o nominacji ks. abpa Józefa Glempa na Prymasa Polski. Dzięki temu już następnego dnia odprawiona została w kaplicy zakonnej Msza święta w jego intencji. Siostry zawsze pamiętały o sprawach całego Kościoła. Modlitwa ich towarzyszyła obradom Synodu Biskupów zwołanego przez Ojca świętego Jana Pawła II dla uczczenia 20-tej rocznicy Soboru Watykańskiego II.
W duchowej łączności i odpowiedzialności za eklezjalny wymiar Kościoła przeżywały przygotowania do Kongresu Eucharystycznego zwołanego na 1987 r. i poprzedzającego go Synodu Mariologicznego. Do tego wydarzenia przygotowywały dzieci, młodzież i dorosłych a same wyjeżdżały na nocne czuwania na Jasnej Górze i brały udział w sesjach i konferencjach. Razem ze wspólnotą parafialną uczestniczyły we Mszy świętej rozpoczynającej obrady III Synodu diecezjalnego.
Głęboko przeżywały walkę jaką toczyły wrogie siły z Bogiem i Kościołem. Z uwagą śledziły młodzież Zespołu Szkół Zawodowych we Włoszczowej odważnie broniącej krzyży przed usunięciem ze szkoły przez władze państwowe i gorącą modlitwą wspierały tych, dla których krzyż był nie tylko znakiem wiary ale znakiem nieskończonej miłości Boga do człowieka. Tego znaku nie można i nie wolno wymazać z serca i codziennego życia - o tę łaskę dla wszystkich prosiły Siostry Boga. Bolesnym przeżyciem było zabójstwo ks. Jerzego Popiełuszki. Solidarność z cierpiącym Kościołem wyraziły modlitwą wspólną i indywidualną.
Sprawa powołań do winnicy Pańskiej zawsze była bliska i droga sercom Sióstr. Z tą myślą organizowały w kaplicy zakonnej adoracje Najświętszego Sakramentu i Godziny święte zapraszając dziewczęta do wspólnej modlitwy, wyjeżdżały z nimi na uroczystości zakonne do domu generalnego w Krakowie, prowadziły katechezy powołaniowe i wspólnie z nimi pielgrzymowały do różnych sanktuariów dając świadectwo życia szczęśliwego, wdzięcznego Bogu za dar powołania. W ten sposób ukazywały młodym ludziom inny wymiar ziemskiego bytowania, bywało, że zupełnie im nie znany a przecież w pełni szczęśliwy.
Razem z całym Kościołem modliły się o pokój w Ziemi Świętej. W tej intencji zachowały post ścisły i prosiły Boga o miłosierdzie dla ziemskiej Ojczyzny Jezusa. Swoją modlitwą otoczyły cały pontyfikat Ojca Świętego Jana Pawła II począwszy od dziękczynnego Te Deum w dniu 16 października 1978 r. Towarzyszyły Ojcu Świętemu w jego pielgrzymowaniu. Modliły się o owocność podróży apostolskich Jana Pawła II. Na zebraniach rady domowej ustalały dodatkowe zobowiązania modlitewne w jego intencji. Były to wezwania dołączane do Liturgii Godzin lub wspólny dziesiątek różańca. Po zamachu na życie Papieża 13 maja 1981 r., Siostry odmówiły w kaplicy różaniec pokutny z postanowieniem, że będą się tak modlić aż do czasu powrotu Ojca Świętego do zdrowia. Do tej modlitwy włączały też dzieci. Siostry często ofiarowały za Jana Pawła II Msze święte i komunie święte. Słuchały jego przemówień lub czytały opublikowane w prasie gdyż zdobycie ich inną drogą było w tym czasie niemożliwe.
Na każdy przyjazd Ojca Świętego do Ojczyzny przygotowywały się duchowo. Jeśli było to możliwe osobiście uczestniczyły w spotkaniach z zastępcą Chrystusa na ziemi lub łączyły się z Nim poprzez przekaz telewizyjny. Radość z papieskich pielgrzymek wyrażały na zewnątrz dekorując dom papieskimi flagami, obrazami i emblematami. Zachęcały i pomagały także innym w świątecznym wystroju domów naszego miasta.
cdn.
Barbara Żaczek
|
|
|
